ارزیابی برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و عملکرد دانه گندم در رژیم های آبیاری تحت تاثیر محلول پاشی سولفات منگنز

به منظور بررسی تاثیر محلول پاشی سولفات منگنز بر برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و عملکرد دانه ارقام هگزاپلوئید (پیشگام و الوند) و تتراپلوئید (چهل دانه و ساجی) گندم تحت رژیم های مختلف آبیاری، آزمایشی به صورت اسپیلت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز در پاییز سال 1392 اجرا شد. فاکتورهای آزمایش عبارتند از رژیم های مختلف آبیاری در 3 سطح شامل آبیاری با دور 7 روز (شاهد)، قطع آبیاری در مرحله طویل شدن ساقه (کد30 مقیاس زادوکس) و قطع آبیاری در مرحله آبستنی (کد 45 مقیاس زادوکس)، فاکتور فرعی کود سولفات منگنز در3 سطح شامل عدم محلول پاشی سولفات منگنز، محلول پاشی 50 و 100 درصد مقدار توصیه شده پس از تجزیه خاک (با غلظت پنج در هزار) و همچنین فاکتور فرعی فرعی در چهار سطح شامل دو رقم هگزاپلوئید پیشگام و الوند و دو رقم گندم تتراپلوئید چهل دانه و ساجی. نتایج نشان داد که رژیم های مختلف آبیاری تاثیر معنی داری بر میزان انتقال ماده خشک از میانگره برگ پرچم، مقدار نسبی آب برگ، طول دوره پر شدن و سرعت پر شدن دانه، مقدار پرولین برگ، کارایی مصرف آب و عملکرد دانه داشتند. قطع آبیاری در هر دو مرحله و همچنین عدم محلول پاشی کود سولفات منگنز سبب کاهش عملکرد دانه، سرعت و طول دوره پر شدن دانه گردید. قطع آبیاری در مرحله طویل شدن ساقه گندم مقدار نسبی آب برگ را 33 درصد نسبت به تیمار شاهد کاهش داد. همچنین، قطع آبیاری منجر به افزایش مقدار پرولین برگ گردید، به طوری که قطع آبیاری در مرحله طویل شدن ساقه گندم مقدار پرولین برگ را از 35/5 به 34/8 میکرومول بر گرم وزن تر افزایش داد. در رژیم های مختلف آبیاری مشخص شد که تیمارهایی که با فواصل 7 روز آبیاری شده بودند در مقایسه با تیمارهای تحت قطع آبیاری، دوره پر شدن دانه طولانی تر (36 روز) داشتند. بیشترین کارایی مصرف آب (0018/0کیلوگرم بر متر مکعب) نیز با حجم کل آب مصرفی 4/2 مترمکعب برای هر کرت فرعی تحت آبیاری با فاصله 7 روز به دست آمد.