جنبه های مغفول روانشناختی جنایات علیه اشخاص برای حمایت از بزه دیدگان در قوانین موضوعه ایران

در مواردی به دنبال وقوع بسیاری از جرایم به ویژه جنایات علیه اشخاص از جمله؛ تجاوز به عنف، منازعه، ضرب و جرح و قطع عضو، سقط جنین و جنایات ناشی از تخلفات رانندگی قربانی علاوه بر آسیب های جسمی معمولا دچار عوارض شدید روانی ناشی از این جرایم می شود، و اینجا است که نظام سیاست جنایی خصوصا دستگاه عدالت کیفری برای هر چه بهتر تحقق پیدا کردن عدالت، باید قربانی را برای معاینه به مراجع زیربط هم چون پزشکی قانونی هدایت کنند و برای تسکین آلام روحی آنها اقدامات شایسته ای انجام دهند و تازمانی که چنین اقداماتی انجام نگیرد، در کشور امنیت روانی ایجاد نمی شود. بنابراین زمانی می توان آرامش روحی و روانی را برای بزه دیدگان جنایات متصور دانست که آنها امید به جبران زیانهای ناشی از این جرایم داشته باشند.بر عکس بسیاری از جرایم که پیامدهای بالنسبه جزیی و پیش پا افتاده دارند و امکان برگشت به حالت قبل از وقوع جرم به سادگی امکان پذیر است، جنایات علیه اشخاص دارای آسیب های روانی درازمدت نامطلوبی بر قربانیان است، زندگی آنها را به مخاطره می اندازد و حتی می تواند مرگ آنها را در پی داشته باشد؛ چرا که این جرایم از زمره جرایم خشونت آمیز و ظاهر سازنده عوارض شدید روانی می باشند وعلیه جسم و جان و روح و روان انسان ارتکاب می یابند. با وجود این واقعیت تلخ قانون گذار در جهت جرم انگاری و حمایت از این قربانیان موقعیت ایشان را نادیده انگاشته و کمتر مورد توجه قرار داده است.