پهنه بندی استان اصفهان از لحاظ تنوع زیستی گیاهان زراعی طی سال های 1390-1381

تنوع زیستی کشاورزی از عوامل کلیدی تعیین کننده ی پایداری اکوسیستم های زراعی محسوب می شود. حفظ تنوع زیستی و مدیریت کارآمد آن نقش مهمی در دستیابی به معیارهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی پایداری اکوسیستم های زراعی دارد. از این رو لازم است با بررسی دقیق روند تغییرات تنوع در چشم اندازهای کشاورزی، ضمن حفظ آن، در جهت مدیریت صحیح تنوع با توجه به ویژگی های منطقه ای نیز اقدامات موثری صورت پذیرد. در این راستا، مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی و تحلیل تغییرات تنوع زیستی گیاهان زراعی استان اصفهان طی سال های 1390-1381 با استفاده از شاخص های اکولوژیکی تنوع، شامل شاخص غنای مارگالف، شاخص یکنواختی گونه ای و شاخص تنوع شانون به اجرا در آمد. بررسی روند تغییرات شاخص های مورد ارزیابی نشان داد که طی بازه زمانی 1390-1381، سطح زیرکشت، شاخص یکنواختی، شاخص تنوع شانون و تنوع بتای گونه های زراعی استان به طور معنی دار کاهش یافته است. روند کاهشی شاخص شانون گیاهان زراعی استان اصفهان حاکی از کاهش تنوع زیستی محصولات زراعی این استان طی بازه ی زمانی مورد مطالعه می باشد، به طوری که مقدار شاخص شانون محصولات زراعی استان از حدود 30/2 در سال های ابتدایی دهه ی 80 به حدود 15/2 در سال های انتهایی آن کاهش یافته است. نتایج نشان داد که کاهش معنی دار یکنواختی توزیع سطح زیرکشت در نتیجه ی عواملی همچون کاهش معنی دار سطح زیرکشت به دلیل بروز خشکسالی های مداوم و تغییر کاربری اراضی، دلیل اصلی کاهش تنوع زیستی محصولات زراعی استان اصفهان طی بازه زمانی مورد مطالعه بوده است. براساس نتایج تجزیه ی کلاستر نیز شهرستان های استان اصفهان از لحاظ شاخص تنوع شانون گیاهان زراعی در 6 گروه جای گرفتند.