سنجش ارتباط خودکارآمدی و سازگاری زنا شویی در زنان دچار نشانگان تخمدان پلی کیستیک و زنان سالم

سندرم تخمدان پلی کیستیک(PCOS)، یکی از شایع ترین اختلال غدد درون ریز است که شیوع آن از 4 تا 25 % زنان در سن باروری گزارش شده است. این سندرم با پیامدهای متفاوت در زمینه های متابولیک، باروری و روان شناختی همراه است که بایستگی پژوهش در این مورد را روشن می کند.
تعیین رابطه خودکارآمدی و سازگاری زناشویی و مقایسه آن در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و زنان سالم.
این مطالعه به صورت علی_مقایسه ای و با مشارکت 129 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و 125زن سالم، به روش نمونه گیری در دسترس و با استفاده از معیار تشخیصی روتردام انجام شد. افراد نمونه به پرسشنامه های خودکارآمدی شوارتز و جروسلم(10GSE-) و سازگاری زناشویی اسپانیر(32DAS-) پاسخ دادند. داده ها با نسخه 20 نرم افزار SPSS و روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون، آزمون تی و تحلیل واریانس چند متغیری واکاوی شد.
سازگاری زناشویی به طور معنی دار در زنان PCOS پایین تر از زنان سالم بدست آمد(01/0 >p)، اما در متغیر خودکارآمدی، تفاوت دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین، خودکارآمدی و سازگاری زناشویی در گروه PCOS و سالم رابطه مثبت معنی دار داشت و خودکارآمدی توان پیش بینی سازگاری زناشویی را داشت.
با توجه به تفاوت سازگاری زناشویی و رابطه آن با خودکارآمدی در زنان مبتلا به PCOS و زنان سالم، به نظر می رسد افزایش آگاهی، غربالگری و فرآیند ارجاع برای بهره گیری از خدمات مشاوره ای در مبتلایان نیاز است.