حقوق مبتنی بر هویت

این مقاله دفاعی از حقوق هویتی ارائه می دهد که بر اساس آن حق تعیین سرنوشت سیاسی جمعی برای فرهنگ ها و ادغام و وابستگی آن حق به سایر حقوق بشر جهانشمول را توجیه می کند.
هویت یک فرد در واقع حس او نسبت به اینکه او چه کسی است، با چه کسانی در ارتباط است و چه چیزهایی برای او ارزشمند هستند، می باشد. برداشت انسانها از هویتشان بسیار گسترده است و اولین نتیجه ای که می توان گرفت این است که مفهوم هویت به تنهایی نمی تواند یک فعالیت هنجاری مشخصی انجام دهد. در بعضی موارد، هویت افراد با کار بدی که آنها انجام می دهند و یا مایل به انجام آن هستند، متصل است و بنابراین نمی توان به آنها اجازه انجام آن کار را داد. در موارد دیگر، عناصر بسیار قدرتمندی از هویت فردی از جمله تعلق خاطر افراد به کسانی که دوستشان دارند، قطعا به حقوق مهمی مرتبط می شوند. اما معلوم نیست که احتیاج افراد به این حقوق چگونه می تواند توجیهی برای وجود این حقوق باشد. شاید بتوان گفت که درگیری عمیق هویت آنها یک محصول جانبی از دیگر ارزش های مهم از جمله عشق در این موارد می باشد و این ارزش ها خود می توانند به سادگی و در کمال شفافیت پایه های چنین حقوقی باشند.
با این اوصاف اگر هویت یک شخص واجد شرایط مناسب باشد، نقشی اساسی در حقوق مهم سیاسی خواهد داشت. چنین برداشت می شود که محدوده این حقوق سیاسی از حق بر شرکت درمراسم های فرهنگی یک گروه شروع می شود (مخصوصا در مورد اقلیت هایی که خطر انقراض آنها را تهدید می کند، دولت ها موظف هستند اقدامات حمایتی نسبت به این گروها را اتخاذ کنند) و با حق بر داشتن مدیریت سیاسی خاتمه می یابد.
این حقوق هم به استقلال و هم به عدالت مرتبط است. اغلب چنین برداشت می شود که حقوق فرهنگی مخالف استقلال و در بهترین حالت خودمختاری شخصی است. اما در واقع، آرمان خودمختاری همانطور که توسط میل، نویسنده کتاب زندگی یک نفر بیان شده است، نیازمند آن است که یک فرد بتواند جوانب مختلف هویتش را کنترل کند. جنبه های مهم هویت فرد در مجموع در یک فرهنگ تعیین می شود. بنابراین بر اساس حق بنیادین استقلال، گروه ها اجازه دارند در حدود محدودیت های معقول، قابل اجرا و ثابت، مرزهایی سیاسی به منظور افزایش کنترلشان بر هویتشان ایجاد کنند. این بیانگر یک رابطه بنیادین بین خودمختاری جمعی و فردی است. حق بر خودمختاری جمعی مبتنی بر عدالت است زیرا گروه های اکثریت فرهنگی موجود در کشورها از حقوقی بهره مند هستند که معمولا اقلیت های فرهنگی از آنها بهره مند نمی شوند.
بیان مبنای حقوق مبنی بر هویت نیازمند مشخص کردن تمام محدودیت های حقوقی است که دامنه آنها جهانی می باشد. در ابتدا مهم است بین دو مفهوم حقوق بشر تمایز قائل شد. اولین مفهوم حقی است که هر شخصی صرفا به دلیل انسان بودن از آن بهره مند است و یا نوعی از ابنا بشر است. مفهوم دوم حقوق بشر محدوده حقوق جهانشمول را بیان می کند. هر حقی که در قالب مفهوم اول قرار بگیرد در قالب مفهوم دوم نیز قرار می گیرد اما اگر حقی در قالب مفهوم دوم قرار بگیرد الزاما در قالب مفهوم اول نیست. می توان چنین بیان کرد که انسان به ما هو انسان از مفاد حقوق بشر بهره مند می شود اما هر حقی که انسان ها دارند و یا باید داشته باشند صرفا به دلیل اینکه آنها انسان هستند به آنها تعلق نگرفته است. برخی از این حقوق که افراد دارند و یا باید داشته باشند مانند ضروریات سازمانی، اقتصادی و تکنولو‍ژی در گذشته امکان بهره مندی از این حقوق وجود نداشته است. برخی از حقوقی که افراد در حال حاضر از آن بهره مند هستند و یا باید باشند ممکن است در آینده، به واسطه ارزش هایی که جایگزین ارزش های فعلی می شوند حذف شوند.