چند صدایی و امکان های موسیقایی؛ تحلیل گفتمان های ترانه های موسیقی مردم پسند در دهه 70

موسیقی مردم پسند، به عنوان یکی از پرمخاطب ترین تولیدات فرهنگی، نقش مهمی در شکل دادن به باورهای عمومی در هر جامعه ایفا می کند. موسیقی ابزار یا منبعی است که مردم برای سامان دادن به خویشتن، در مقام عاملان برخوردار از ذوق و قریحه و در مقام موجوداتی که قادر به احساس، تفکر و عمل در زندگی خود هستند، به آن روی می آورند. تولیدات رسانه های گروهی (و از جمله موسیقی مردم پسند) همچون خصلت خود آگاهی عمل می کنند که آگاهی، بینش، ارزش ها، و هنجارها را شکل می دهند. در ایران پس از انقلاب نیز، این سبک موسیقی در دهه 70، مجوز انتشار یافت و از طریق انتقال معانی، نقشی مهم در شکل دادن به باورهای عمومی داشته است. در این پژ‍وهش، معانی موجود در ترانه های این سبک موسیقایی مورد بررسی قرار گرفته تا به این سوال پاسخ داده شود که «در متن ترانه های موسیقی مردم پسند که در دهه 70، مجوز انتشار یافته اند، چه مفاهیمی بازنمایی می شود؟» برای پاسخ گویی به این سوال با استفاده از روش تحلیل گفتمان لاکلا و موفه، به بررسی متن ترانه های مورد نظر، پرداخته شده است. طبق نتایج حاصل شده، دو گفتمان اصلی در ترانه های موسیقی مردم پسند ایران قابل شناسایی می باشد: 1) گفتمان توصیف کننده شرایط موجود 2) گفتمان آرزوها.در این ترانه ها، گفتمان آرزوها، با دال مرکزی روشنایی و معطوف نمودن توجه به زندگی، خواسته ها، امیدها و آرزوهای مردم و همچنین دارا بودن خصلت چند صدایی، به مقابله با گفتمان شرایط موجود با دال مرکزی شب، که معنای کلی غم و تنهایی را القا می کند پرداخته است.