نگاهی انتقادی به الگوی نه بخشی دو بخشی - در بررسی منطق دوره اسلامی
در بخش نخست این مقاله، دیدگاه رشر در دسته بندی منطق دانان دوره اسلامی که در درجه نخست بر تضاد میان منطق دانان مکتب بغداد و ابن سینا و پیروانش مبتنی است مورد بررسی قرار می گیرد و به برخی از نارسایی های آن اشاره می شود؛ پس از آن ، دو خوانش متفاوت از الگوی نه بخشی - دو بخشی تحت عناوین «کلاسیک» و «حداکثری» معرفی می شوند. در خوانش «کلاسیک» صرفا به ترتیب و انسجام مباحث منققی و حذف یا عدم حذف مبحث مقولات در متون منطقی توجه می شود، در حالی که در خوانش «حداکثری» همین عوامل در جهت تبیین آموزه های متقاوت منطقی در سیر منطق دوره اسلامی به کار گرفته می شوند. در ادامه، ناکارآمدی های خوانش «حداکثری» در خصوص دسته بندی منطق دانان دوره اسلامی و تشخیص و تبیین آموزه های منطقی متفاوت این منطق دانان مورد تاکید قرار می گیرند و به برخی انتقادات مشترکی که بر هر الگوی شرقی - غربی و نه بخشی - دو بخشی وارد می شوند از جمله عدم توجه به تحولات متاخر منطق در جهان اسلام اشاره می شود.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.