نگرشی جدید بر دلایل ناکارآمدی حکومت محلی در ایران؛ رویکرد جامعه شناسی تاریخی

بسیاری از پژوهشگران و اندیشمندان عرصه علوم انسانی، موضوعات و پدیده های موردمطالعه خود را با رویکرد پوزیتیویستی موردبررسی قرار داده و به تبع از این منظر، صرفا به بررسی پدیده های عینی و قابل مشاهده می پردازند. ازنظر آنان، ریشه نابسامانی ها و مشکلات موجود در جامعه، زاییده مقتضیات عصر حاضر است .این در حالی است که برخی از مسائل و مشکلاتی که گریبان گیر جامعه می باشند، ریشه در تاریخ گذشته کشور داشته و باید ریشه های آن را در اعماق تاریخ جستجو کرد. حکومت محلی و دلایل ناکارآمدی آنکه امروزه به یکی از دغدغه های مهم جغرافیدانان سیاسی تبدیل شده است نیز در این مقوله می گنجد. بر همین اساس، استدلال اصلی مقاله این است که ریشه های ناکارآمدی حکومت محلی در ایران را باید در تدوین اولین قانون اساسی دانست که متاثر و ملهم از الگوی فکری و فلسفی و سیاسی فرانسه بوده و بسیاری از نخبگانی که در تدوین آن نقش داشته اند نیز از تحصیل کردگان کشور فرانسه بوده اند. قانون تقسیمات کشوری ایران و چگونگی مدیریت سیاسی فضا نیز متاثر از این دیدگاه موجب شکل گیری فضای جغرافیای سیاسی ایران به شکل کنونی شده است. درزمینهٔ ناکارآمدی حکومت محلی در ایران تاکنون کتاب ها، رساله ها و مقاله های زیادی به رشته تحریر درآمده اند که هر یک به نوعی با رویکرد پوزیتیویستی و از منظر وضع موجود به ریشه یابی این ناکارآمدی ها پرداخته اند. ازاین رو مقاله حاضر درصدد است تا با رویکرد جامعه شناسی تاریخی به واکاوی دلایل ناکارآمدی حکومت محلی در ایران بپردازد.