بررسی سندرم فرسودگی شغلی و ارتباط آن با حمایت اجتماعی در پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز، 1331

فرسودگی شغلی یک سندرم روانشناختی است که در پرستاران به دلیل طولانی بودن تماس نزدیک با سایر انسانها، بیشتر دیده می شود. حمایت اجتماعی یکی از عوامل مهم مهارکننده اثرات منفی تنش شغلی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین فرسودگی شغلی و حمایت اجتماعی در پرستاران و تعیین ارتباط این متغیرها انجام شد.
مواد و این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 111 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز صورت گرفت. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های روا و پایای حمایت اجتماعی مک کین و مارکلین و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسالچ و جکسون استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 10 و مجذور کای تحلیل شد.
69 %پرستاران اظهار داشتند که حمایت اجتماعی متوسط را از سوی همکاران، سرپرستار و سوپروایزر خود دریافت می کردند. 5/90 %از افراد فرسودگی شغلی داشتند. 2/31 %از افراد میزان فرسودگی شغلی در بعد واماندگی عاطفی را در سطح متوسط بیان کردند و بیش از نیمی از پرستاران مسخ شخصیت و عدم کفایت را در سطح کم گزارش کردند. بین حمایت اجتماعی و فرسودگی شغلی از نظر آماری ارتباط معنی دار وجود داشت. ( 01/0 p= )
با توجه به بالا بودن میزان فرسودگی شغلی در پرستاران و ایده آل نبودن میزان حمایتهای اجتماعی دریافت شده از سوی همکاران و تاثیر مثبتی که این حمایت ها می تواند بر عملکرد افراد بگذارد،لازم است تمهیداتی در جهت کاهش فرسودگی شغلی و افزایش حمایت اجتماعی دریافت شده اندیشیده شود.