رابطه سلامت عمومی و حمایت اجتماعی ادراک شده با رضایت از زندگی در سالمندان

پژوهش حاضر، به منظور تعیین رابطه بین سلامت عمومی و حمایت اجتماعی با رضایت مندی از زندگی در سالمندان انجام شد. جامعه آماری کلیه سالمندان 60 سال به بالا در سرای سالمندان شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایتک مرحله ای 230 سالمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند که از این تعداد 138 نفر زن و 92 نفر مرد بودند. روش تحقیق همبستگی بود. با استفاده از پرسشنامه های سلامت عمومی(GHQ)، حمایت اجتماعی(MOS) و رضایت از زندگی سالمندی(LSI) داده ها جمع آوری شدند بوسیله روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که بین سلامت عمومی و حمایت اجتماعی با رضایتمندی از زندگی سالمندان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین مدت اقامت در سرای سالمندان و سلامت عمومی کلی و خرده مقیاس های علائم جسمانی، افسردگی شدید و رضایتمندی از زندگی در سالمندان رابطه معنادری وجود دارد. مولفه های اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی شدید و تعامل اجتماعی به طور معناداری رضایت از رندگی را پیش بینی می کنند. نتایج این پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کندکه مولفه های سلامت عمومی و حمایت اجتماعی بخشی از تغییرات رضایت مندی از زندگی را در سالمندان تبیین می کند. افزون براین می توان نتیجه گرفت که مدت اقامت سالمندان در سرای سالمندان بخشی از تغییرات در سطح سلامت عمومی و رضایت مندی از زندگی آنان را تبیین می کند. به طورکلی مولفه های سلامت عمومی، حمایت اجتماعی و مدت اقامت سالمندان در سرای سالمندان از طریق متاثر ساختن متغیرهای واسطه ای احساس تنهایی، توانایی تسلط بر زندگی، استقلال، قدرت تصمیم گیری، مدیریت خود، روابط اجتماعی و احساس ارزشمندی رضایتمندی سالمندان را تبیین می کنند.