مقایسه هیستوپاتولوژی اثرات مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل با سیلور سولفادیازین بر ترمیم زخم سوختگی آلوده به پزودوموناس آئروژینوزا در پوست موش صحرایی

پزودوموناسآئروژینوزا یکی از باکتری های پاتوژن فرصت طلب بوده و در تمام محیط ها یافت می شود و بیشترین عامل عفونت در سوختگی ها شناخته شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه هیستوپاتولوژی اثرات عصاره آبی دارچین و عسل با سیلور سولفادیازین بر ترمیم زخم های سوختگی درجه 2 آلوده به پزودوموناسآئروژینوزا در پوست ناحیه پشت موش صحرایی می باشد. بدین منظور 60 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به چهار گروه تجربی با 15 سر موش در هر گروه، تقسیم شدند. پس از بیهوشی، سوختگی درجه 2 به قطر 12 میلی متر در ناحیه پشت موش ها ایجاد شد، سپس مقدار cfu/ml 108×5/1باکتری پزودوموناسآئروژینوزا سویه PAO1 به طور یکنواخت روی زخم تمام موش ها منتقل گردید. هر 12 ساعت، سیلور سولفادیازین در گروه 1 ، عسل در گروه 2 و مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل در گروه 3 روی زخم محل سوختگی مالیده شد و گروه چهار نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. در روز های 7، 14 و 21 بعد از سوختگی، هر بار تعداد 5 سر موش از هر گروه انتخاب و پس از القای بیهوشی و اندازه گیری دقیق قطر زخم با کولیس، نمونه برداری برای کشت میکروبی و انجام هیستوپاتولوژی از محل زخم انجام گرفت. بررسی های میکروب شناسی نشان داد که در تمام گروه ها غیر از گروه شاهد، رشد میکروب متوقف شده بود. مشاهدات هیستوپاتولوژی از لحاظ ترمیم محل زخم و همچنین اندازه گیری قطر زخم نشان داد که اختلاف معنی داری در روزهای 7، 14 و 21 بین گروه های تیمار و شاهد وجود دارد (05/0p<)، به طوری که روند ترمیم در روز 21، در گروه تیمار با مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل نسبت به سیلور سولفادیازین بهتر و نسبت به عسل ضعیف تر بود. با توجه به نتایج حاصله ، در درمان زخم های سوختگی عفونی می توان از عسل و مخلوط عصاره آبی دارچین و عسل استفاده کرد.