بررسی اثر سیالیک اسید بر رشد و بقای سلول های آستروسیت موشی و آستروگلیای انسانی

سطح سلول های تمامی مهره داران با زنجیره های قندی نظیر سیالیک اسید پوشیده شده است که مقادیر زیادی از آن به صورت سیالوگلیکان در مغز مهره داران یافت می شود. شواهدی بسیاری به دست آمده است که نشان می دهد تغییر در میزان سیالوگلیکان، منجر به بیماری های نورودژنراتیو و روان شناختی می گردد. با توجه به افزایش روزافزون این دسته از بیماری ها و اثر تعیین کننده ی سیالیک اسید در فرایند ایجاد و پیشرفت بیماری های نوروژنیک، تعیین غلظت سمی این ماده بر سلول های مغزی جهت طراحی بررسی های درون تن و برون تن حایز اهمیت می باشد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین غلظت مطلوب سالیک اسید بر رده ی سلول های مغزی انجام شد.
آستروگلیای انسانی و آستروسیت های موشی با سریال رقتی از سیالیک اسید تیمار شد و با استفاده از پلیت های 96 خانه ای و روش MTT [3-(4،5-Dimethylthiazol-2-yl)-2،5-diphenyltetrazolium bromide یا تیازول آبی] حد توکسیک سیالیک اسید برای سلول های کشت داده شده محاسبه گردید.
غلظت مهاری 50 درصد (Half maximal inhibitory concentration یا IC50) برای سلول های آستروگلیای انسانی و آستروسیت موشی به ترتیب 3/1273و 3750 میکرومولار به دست آمد.
سیالیک اسید، اثر مهاری وابسته به غلظت بر روی رشد سلول ها دارد؛ به طوری که در غلظت های بالاتر از IC50، رشد سلول ها محدود شد و مرگ گسترده ای از این سلول ها مشاهده گردید. همچنین، نتایج حاصل بین دو رده ی سلول انسان و موش اختلاف معنی داری نشان داد و بر این اساس، پیشنهاد می شود برای به دست آوردن نتایج قابل تعمیم به انسان به جای مدل موشی، از رده ی سلول های مغزی انسانی استفاده شود.