سهراب شهید ثالث و ناسینما در ایران؛ مطالعه موردی: فیلم های یک اتفاق ساده و طبیعت بی جان

بیان مسئله: سهراب شهید ثالث، از جمله مهمترین کارگردانهای سینمای ایران در دوران پیش از انقلاب اسلامی است که توانست با آثار سینمائی خود از جمله فیلم های (یک اتفاق ساده) و (طبیعت بی جان)، جریان جدیدی را در سینمای ایران پایه گذاری کند. مولفه های سینمای شهید ثالث برگرفته از سینمای نامتعارفی است که می توان آن را نزدیک به تعبیر (ناسینما) از ژان فرانسوا لیوتار
– فیلسوف معاصر فرانسوی- دانست. لیوتار معتقد است اگر سینما را معادل (نوشتن با حرکت) تعبیر کنیم، آنگاه دو دسته از حرکات یعنی (حرکت بیش از اندازه) و (سکون بیش از اندازه)، ناسینما تلقی می شود چرا که در واقع نفی کننده همه آن چیزی است که ما از قواعد قراردادی تصویر در سینما می شناسیم. این دو نوع حرکت را حتی می توان در صحنه های خاصی از فیلم ها نیز بازشناسی کرد و مورد تاکید قرار داد. سینمای سهراب شهید ثالث، سینمائی است که با توجه به بنیان های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی دهه های 40،30 و 50 خورشیدی، مسیری متفاوت با سینمای بدنه یا جریان اصلی ایران داشته و توانست با تبعیت از اصول ناسینمای لیوتار و قاعده (سکون بیش از اندازه) و (اقتصاد بی بازگشت یا لیبیدویی) در طراحی عناصر روایی و سبکی، به بیانی تازه در سینما دست یابد.
معرفی سینمای شهید ثالث به عنوان جلوه ای از حضور جریان (ناسینما) در ایران
روش تحقیق: روش تحقیق این مقاله مبتنی بر رویکرد توصیفی- تحلیلی بوده و در گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است.
سهراب شهید ثالث با تاکید بر پردازش رئالیستی جهان زیست فرهنگی- ملی، مقابله با تفکر وارداتی حاصل از اقتصاد آسیب پذیر و همچنین حرکت متکی بر سکون عرفان ایرانی- اسلامی، ناسینمائی نوین در ایران بوجود آورد. فیلم (یک اتفاق ساده) و (طبیعت بی جان) که به ترتیب در سال های 1352 و 1354 خورشیدی توسط سهراب شهید ثالث تولید شده اند، نمونه هایی موفق از وجود جریان (ناسینما) در ایران است.