رابطه شیوه های فرزندپروری والدین بر مسئولیت پذیری دانش آموزان دبیرستان های شهرستان مهر، سال 1395-1394

خانواده دارای کارکردهای مهمی، ازجمله بازتولید نیروی انسانی، تأمین نیازهای عاطفی، سلامت روانی، ارتقای ظرفیت تحمل و مدارا، نقش سازنده در تأمین یک پارچگی اجتماعی از طریق جامعه پذیری، تربیت فرزندان، ارائه الگوها و هنجارهای اخلاقی و رفتاری می باشد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر شیوه های فرزندپروری بر مسئولیت پذیری دانش آموزان دبیرستان های شهرستان مهر صورت گرفت.
این مطالعه به روش توصیفی (از نوع همبستگی) بر روی 200 نفر از دانش آموزان دبیرستان های شهر ستان مهر (100دختر و 100 پسر) در سال تحصیلی 1395-1394انجام شد. دانش آموزان به روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. برای سنجش مسئولیت پذیری از مقیاس مسئولیت پذیریHarrison-Goff و برای سنجش شیوه های فرزندپروری از مقیاس Baumrind (سال 1973) استفاده گردید. پایایی پرسشنامه سنجش مسئولیت پذیری در مقیاس کلی، 76/0 و فرزندپروری Baumrind در مقیاس کلی، 90/0 به دست آمد و روایی محتوایی پرسشنامه ها مورد تایید قرار گرفت. داده ها با استفاده از آمار استنباطی همبستگی، رگرسیون چندگانه به روش همزمان و تی مستقل تحلیل شدند.
شیوه های فرزندپروری والدین قادر به پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان بود، همچنین نتایج رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان نشان داد از بین سه شیوه فرزندپروری؛ شیوه های اقتدار منطقی و استبدادی والدین قادر به پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان است و شیوه آزادگذاری والدین در پیش بینی مسئولیت پذیری فرزندان، قدرت پیش بینی کنندگی بسیار کمی دارد.
نتایج این مطالعه نشان داد شیوه های فرزندپروری والدین بر مسئولیت پذیری دانش آموزان دبیرستانی می تواند اثربخش باشد و از بین سه شیوه فرزند پروری؛ شیوه اقتدار منطقی والدین تاثیر مثبت بیشتری بر مسئولیت پذیری فرزندان دارد و درمقابل، شیوه استبدادی والدین، تاثیر منفی بر میزان مسئولیت پذیری فرزندان می گذارد.