بررسی تاثیر پیوند سلول های غلاف کننده بویایی بر بهبود عملکرد حرکتی در فاز تاخیری ضایعه نخاعی موش های صحرایی

ضایعه نخاعی منجر به نقص های عملکردی غیر قابل بازگشت در بیماران می شود. پیش آگهی بد این ضایعه انگیزه تحقیق جهت یافتن یک روش درمانی مناسب برای این آسیب مزمن می باشد. سلول درمانی، یکی از مهم ترین روش های درمانی ضایعه نخاعی می باشد و استفاده از سلول های غلاف کننده بویایی(OECs) نتایج امیدوارکننده ای را نشان داده است. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر پیوند سلول های غلاف کننده بویایی بر بهبود عملکرد حرکتی فاز تاخیری ضایعه نخاعی در موش های صحرایی می باشد.
در این مطالعه 18 سر موش صحرایی نر در چهار گروه کنترل، شم، ویکل و درمان تقسیم بندی شدند. در گروه شم فقط عمل لامینکتومی در مهره T9 انجام شد و در سه گروه دیگر بعد از لامینکتومی، ضایعه ایجاد گردید. در گروه های ویکل و درمان یک هفته پس از ضایعه به ترتیب محیط کشت بدون یا حاوی سلول تزریق گردید. در گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای صورت نگرفت. جهت کشت سلول از مخاط بویایی نوزاد هفت روزه موش صحرایی استفاده شد. ارزیابی حرکتی حیوانات نیز با استفاده از تست BBB (Basso، Bresnahan and Beattie) انجام شد.
یافته های پژوهش: مقایسه نتایج هفته دوم تا پایان مطالعه نشان دهنده اختلاف حرکتی معنی دار بین گروه های دریافت کننده پیوند سلولی با گروه کنترل بود(P<0.05).
نتایج مطالعه، نشان دهنده تاثیر مثبت سلول های OEC بر بهبود عملکرد حرکتی در فاز تاخیری ضایعه نخاعی در موش های صحرایی می باشد.