شیوع اپیدمیولوژیک اختلالات اندوکرین در بیماران بتا تالاسمی ماژور استان کردستان در سال 1392

بتا تالاسمی ماژور یک هموگلوبینوری ارثی است که به دنبال نقص در ساخت زنجیره پلی پپتیدی هموگلوبین ایجاد می شود. روش های درمانی مناسب سبب افزایش طول عمر بیماران و بروز عوارض شده است. نیاز هر منطقه به تعیین شیوع اختلالات ما را بر آن داشت که فراوانی اختلالات اندوکرین در بیماران بتا تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان بعثت در سال 1392 را که تحت تزریق مکرر خون بودند، تعیین کنیم.
در یک مطالعه توصیفی، تمامی بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور با سن بالای 3 سال دارای پرونده در بیمارستان بعثت سنندج وارد طرح شدند. بیماران مذکور از نظر GTT ، GH ، TSH ، LH ، FSH ،Ferritin و PTH ارزیابی شدند و بر اساس پرونده مشخصات دموگرافیک و سن شروع دسفرال، در پرسشنامه ثبت گشته و وارد نرم افزار 11 STATA شدند. آنالیز آماری توسط آزمون های t ، کای دو ، رگرسیون خطی و رگرسیون لجستیک انجام شد.
از 43 بیمار مورد بررسی 20 نفر هیپوگنادیسم، 17 نفر کاهش هورمون رشد، 4 نفر دارای آزمایش تحمل گلوکز مختل، 2 نفر دیابت، 4 نفرهیپوپاراتیروئید و3 نفر هیپوتیروئید بودند. بین هیپوگنادیسم با میزان فریتین، سن و سن شروع دسفرال ارتباط معناداری وجود داشت، هم چنین بین آزمایش تحمل گلوکز مختل و میزان فریتین ارتباط معنادار بود ولی در سایر موارد ارتباط معناداری ایجاد نشد(005/0 p=).
بیماران بتا تالاسمی ماژور در سنین بالای 15 سال به احتمال بالاتری مبتلا به اختلالات اندوکرین می شوند، لذا ارزیابی اندوکرین در سن بالای 15 سال برای این بیماران توصیه می شود.