محله های همزیست، معرفی الگویی از اجتماع محلی پایدار

مشکلات ناشی از شهرنشینی لجام گسیخته موجب شده تا الگوهای جدید برای زندگی بهتر و پایدارتر و تامین نیازهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی ساکنان پیشنهاد شود. محله های همزیست الگویی از مسکن متکی بر روابط اجتماعی و همیاری هستند که با اتکا بر مشارکت جمعی، فضاهای عمومی مشترک، حفظ مالکیت خصوصی و حفاظت محیط زیست، شیوه های پایداری از مسکن را برای ساکنان خود پیشنهاد کنند. هدف این مقاله معرفی ساختار محله های همزیست و مولفه های پایداری این شیوه سکونتگاهی است. مقاله با استفاده از مرور منابع کتابخانه ای و الکترونیکی و به روش توصیفی-تحلیلی نوشته شده و نتایج آن نشان می دهد محله های همزیست، الگوی سکونتگاهی پایداری را برای ساکنان خود فراهم می کنند و شاخصهای پایداری آن در قالب چهار مولفه تقویت شبکه های اجتماعی و انسجام اجتماعی، تقویت رفتارهای دوستدار محیط زیست و مصرف کمتر، ایجاد حس سلامت در ساکنین و شمول و عدم شمول اجتماعی محله در آنها قابل شناسایی است. در تطبیق الگوی محله همزیست در کشور ایران نیز می توان از ویژگی های شهرهای سنتی ایرانی-اسلامی در تلقیق با مولفه های پایداری محله های همزیست بهره گرفت.