بررسی وتحلیل شاخص های مسکن شهری به منظور تعیین اولویت های برنامه ریزی مسکن (مطالعه موردی: مناطق 22 گانه شهر تهران)

شاخص های مسکن از مهمترین موارد در برنامه ریزی ها و شناخت وضع موجود است که بررسی آن باعث می شود در اولویت های برنامه ریزی و ارائه پیشنهادات به نحوی مطلوب تاثیرگذار واقع شوند. کلانشهر تهران به عنوان پایتخت و پرجمعیت ترین شهر کشور دارای مشکلات متعددی در بخش مسکن می باشد که توجه به برنامه ریزی های متناسب با شرایط موجود در جهت بهبود وضعیت مسکن در آینده باید مد نظر قرار گیرد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی وضع موجود مساکن مناطق 22 گانه با استفاده از داده های کمی و کیفی پرداخته شده است و برای بررسی تفاوت و اختلاف بین مناطق از تکنیک های TOPSIS،SAW & VIKOR و تاکسونومی عددی استفاده شده است و برای دستیابی به نتیجه نهایی از این تکنیک ها از روش کپلند بهره گرفته شد و به رتبه بندی نهایی اقدام شد. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از این امر است که مناطق 1 و 3 بسیار مناسب و مناطق 18 و 19 دارای شرایط نامطلوب هستند. لذا با استفاده از نتایج حاصل مناطق نامناسب به عنوان گروه های هدف دارای اولویت برنامه ریزی شناسایی شده و در امر برنامه ریزی نیز سناریوهای لازم و مرتبط با شرایط خاص منطقه ارائه شده است. وهمچنین در ادامه با روش های کمی موجود به پیش بینی مسکن مورد نیاز در سال های آتی پرداخته شد.