بررسی هدایت هیدرولیکی و ضریب قابلیت انتقال آب با استفاده از مقاومت ویژه الکتریکی و آزمایش پمپاژ در دشت پیرانشهر

تعیین ضرایب هیدرودینامیک آبخوان ها،‏ از جمله،‏ هدایت هیدرولیکی و ضریب قابلیت انتقال آب،‏ در مطالعات هیدروژئولوژی بسیار حائز اهمیت است. تاکنون مطالعات زیادی در زمینه تعیین ضرایب هیدرودینامیک آبخوان ها با استفاده داده های ژئوفیزیک مقاومت ویژه و به کمک روابط تجربی انجام شده است. از جمله مزایای این روش در مقایسه با روش آزمون های پمپاژ،‏ صرفه جویی در هزینه و زمان و در نتیجه برآورد ضرایب هیدرودینامیکی در تعداد نقاط بیشتری از سطح آبخوان می باشد. در این پژوهش علاوه بر معرفی و کاربرد روش مذکور بر داده های مقاومت ویژه آبخوان،‏ ضرایب هدایت هیدرولیکی و قابلیت انتقال آب آبخوان آبرفتی قسمت غربی دشت پیرانشهر واقع در استان آذربایجان غربی محاسبه شد. در این پژوهش،‏ مقادیر هدایت هیدرولیکی و ضریب قابلیت انتقال آب آبخوان با استفاده از داده های مقاومت ویژه به ترتیب (m/day) 23 و (m2/day) 3200 برآورد شد. از روی داده های آزمون پمپاژ نیز ضریب هدایت هیدرولیکی (m/day) 8 /37 و ضریب قابلیت انتقال آب (m2/day) 2980 محاسبه شد. نزدیک بودن مقادیر به دست آمده با نتایج حاصل از کاربرد دو روش مذکور نشان می دهد که روش مقاومت ویژه الکتریکی می تواند،‏ روش مناسبی برای تخمین و ارزیابی ضرایب هیدرودینامیک آبخوان ها باشد. لزوم اطلاع دقیق از ابعاد ذرات آبخوان،‏ ضریب سیمان شدگی و ضریب پیچاپیچی رسوبات و ثابت نبودن این مقادیر در مناطق مختلف سطح آبخوان،‏ از چمله محدودیت های این روش است.