آیا میتوانیم اثرات شوری را با کاربرد اسید هیومیک بر چمن های بومی به منظور دستیابی به فضای سبز پایدار تعدیل کنیم؟

شوری خاک یکی از مهم ترین مشکلات در مناطق خشک و نیمه خشک جهان است. بنابراین به بررسی اثرات اسید هیومیک بر یک-سری صفات کمی و کیفی چمن های بومی در مقایسه با رقم تجاری، تحت شرایط شوری پرداخته شد تا بررسی شود ایا میتوان اثرات شوری را با هیومیک اسید تعدیل کرد یا خیر؟ بنابراین ازمایشی در قالب فاکتوریل با طرح پایه کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول، سه نوع چمن که دو توده بومی لولیوم پرنه چادگان و یارند در مقابل رقم تجاری آن قرار گرفت. فاکتور دوم چهار غلظت اسید هیومیک (15، 10، 5، 0 gr/kg خاک) و فاکتور سوم سه سطح شوری (0، 150 ، 300 میلی مولار) بود. نتایج آنالیز واریانس بیان میکند که اثر متقابل رقم در اسید هیومیک بر روی تمام صفات در سطح یک درصد معنی دار شد به جز صفات یکنواختی و ارتفاع. همچنین تیمار رقم در شوری اثر معنا داری بر روی رنگ، نرمی، یکنواختی و محتوی نسبی رطوبت برگ در سطح یک درصد و کیفیت کل در سطح 5 درصد، گذاشت. تیمار اسید هیومیک و شوری نیز بر نرمی و یکنواختی تاثیر معنا داری نداشته اما بر سایر صفات در سطح احتمال 5 درصد و بر محتوی نسبی رطوبت برگ در سطح یک درصد معنا دار شد. اثر متقابل سه گانه تیمارها هم بر روی بافت، کیفیت پس از سرزنی، یکنواختی و محتوی نسبی رطوبت برگ در سطح یک درصد و بر ارتفاع در سطح 5 درصد معنا دار شد. کاربرد اسید هیومیک توانست اثر شوری را بر تیرگی رنگ چمن و بافت کاهش دهد و از طرفی نیز باعث افزایش کیفیت پس از سرزنی و محتوی نسبی رطوبت برگ در شرایط شوری شد. همچنین افزایش شدت شوری اثر کاهنده ای بر روی ارتفاع و کیفیت کل حتی با کاربرد اسید هیومیک داشت. به عنوان نتیجه گیری کلی، رشد گیاه در خاکهای حاوی اسید هیومیک کافی، کمتر تحت تاثیر شرایط استرس زا قرار میگیرد که میتواند بدلیل داشتن محتوی رطوبت نسبی بالا برخلاف شرایط شوری است.