بررسی اثر عادت به رانندگی بر تغییر وسیله در پاسخ به سیاستهای مدیریتی حمل و نقل

یکی از دلایل عدم توفیق در ایجاد تمایل به تغییر وسیله در رانندگان، تبدیل شدن رانندگی به عادتی برای آنهاست. اهمیت این مساله وقتی روشن می شود که اعمال سیاست های مدیریت تقاضای حمل ونقل با هدف کاهش استفاده از خودروی شخصی مد نظر باشد. این مطالعه با در نظر گرفتن دو گروه از رانندگان؛ دسته ای که هر روز برای رسیدن به محل کار خود رانندگی می کنند و دسته ای که بعضی از روزهای هفته با وسیله نقلیه شخصی به محل کار خود می روند و بقیه روزهای هفته از سایر وسایل استفاده می کنند؛ و با استفاده از مدل لوجیت دوگانه، نشان می دهد که در شرایط مواجهه با سیاست های مدیریت تقاضا واکنش افرادی که عادت به استفاده هرروزه از سواری شخصی دارند در مقایسه با کسانی که گاهی از وسایلی غیر از سواری شخصی استفاده می کنند متفاوت است. همچنین این مطالعه بر اساس نتایج به دست آمده پیشنهاد می-کند که برای ایجاد تغییر در وسیله سفر انتخابی این دو گروه، از سیاست های مختلف مدیریت تقاضا، متناسب با تفاوت های آنها، استفاده شود. بر اساس نتایج این مطالعه کسانی که عادت به رانندگی دارند از سیاست های بهبود حمل و نقل همگانی تاثیر نمی پذیرند و تنها سیاست های بازدارنده استفاده از خودروی شخصی در تغییر وسیله آنها عاملی معنادار شناخته می شود. در حالی که در مورد کسانی که عادت به استفاده هرروزه از خودروی شخصی ندارند هر دو گروه سیاستی معنادار هستند. پژوهش حاضر بر اساس نتایج ادبیات تحقیق که به اهمیت اثر شکسته شدن عادت رانندگی بر انتخاب سایر وسایل اشاره کرده است، پیشنهاد می کند که با حذف سیاست اعطای سالانه مجوز طرح ترافیک امکان شکست عادت افرادی که هر روزه رانندگی می کنند فراهم شود.