مفهوم «سرمایه گذاری خارجی» در قوانین داخلی، معاهدات بین المللی سرمایه گذاری و آرای دادگاه های داوری بین المللی

سرمایه گذاران خارجی بر اساس حقوق بین الملل از برخی حقوق حمایتی خاص برخوردارند. برخورداری از این حقوق مستلزم تحقق این امر است که اقدامات یا اموال یا ابزار آنها به عنوان «سرمایه گذاری خارجی» مورد شناسایی قرار گیرد.از این جهت مفهوم «سرمایه گذاری خارجی» اهمیت خاصی می یابد. «سرمایه گذاری خارجی» در قوانین داخلی معمولا با سه روش یا رویکرد تعریف شده است. تعاریف شرکت محور یا فعالیت محور به ساختار مدیریتی شرکت یا میزان مشارکت سرمایه گذاران خارجی در فعالیت اقتصادی توجه می کند. تعاریف معامله محور صرفا آن دسته از دارایی ها و اموال دارای منشا خارجی که به سرزمین دولت میزبان وارد می شود را سرمایه گذاری خارجی قلمداد می کنند. تعاریف دارایی محور، صرفا دارایی های تحت کنترل یا مالکیت سرمایه گذار را به عنوان سرمایه گذاری خارجی معرفی می نمایند. در معاهدات بین المللی معمولا نگرش دارایی محور انتخاب شده است. بدین صورت که «سرمایه گذاری»در قالب یک تعریف کلی به همراه لیست محدود یا نامحدودی از انواع دارایی های مورد حمایت و گاهی با ذکر مشخصه های اصلی سرمایه گذاری تعریف شده است. دادگاه های داوری بین المللی غیرایکسید غالبا با رویکرد تفسیری-تحلیلی، سرمایه گذاری خارجی را بر اساس مفاد معاهدات یا قوانین مورد استناد طرفهای دعوی و همچنین سایر شرایط واقعی حاکم بر هر دعوی تعریف کرده اند.