بررسی اثر کمپلکس سیلیکا و اکسیدروی در پخت کائوچو

در این پژوهش اثر میزان پرکننده ی سیلیکا بر روی اثر اکسید روی در پخت و بررسی میزان جذب عنصر روی در حضور سیلیکاژل توسط دستگاه جذب اتمی بررسی شده است. بدین منظور آمیزه ها از مخلوط دو کائوچوی استایرن- بوتادین و بوتادی ان، به همراه سایر اجزای آمیزه کاری و مقدارهای گوناگون سیلیکا تهیه شدند. سپس با توجه به نتیجه های به دست آمده از آزمون رئومتر و میزان جذب اکسیدروی در دستگاه جذب اتمی در حضور مقدارهای گوناگون سیلیکا، چهار آمیزه ی جدید تعریف شد که در آن ها مقدار های گوناگون اکسیدروی مورداستفاده قرارگرفته است. آمیزه های یادشده تهیه و پس از آزمون های لازم، شامل آزمون های مکانیکی (استحکام کششی، درصد ازدیاد طول، سختی و سایش)، برای انجام آنالیز جذب اتمی در مخلوط حلال موردنظر به هم زده شدند. نتیجه های به دست آمده حاکی از آن است که بیشترین میزان جذب عنصر روی، در کمترین میزان سیلیکا اتفاق می افتد که علت این امر تشکیل کمپلکس پایدار بین روی و سیلیکاژل و جلوگیری از شرکت اکسیدروی در پخت است. هم چنین با افزودن حلال فلوئوریک اسید برای حل کردن سیلیکاژل، افزایشی چشم گیر در جذب عنصر روی دیده شد. نتیجه های آنالیزهای گوناگونی چون آزمون گرانروی مونی، آزمون های کششی صفحه های لاستیکی، سختی، مقاومت سایشی و رئومتر نمونه ها نشان می دهند که با افزایش میزان سیلیکا، به دلیل جذب بیشتر اکسیدروی، پخت آهسته تر و میزان پیوندهای عرضی کمتری صورت پذیرفته است. در ادامه بررسی میزان جذب عنصر روی در دستگاه جذب اتمی، تاییدی بر جذب اکسیدروی توسط سیلیکا و ایجاد یک کمپلکس پایدار است.