رهیافتی به مفهوم «پیمان» در اندرزنامه های پهلوی

اخلاق زرتشتی را شاید بتوان یکی از مهم ترین آثار برجای مانده از دوران ایران قبل از اسلام دانست. این اخلاق، که در قالب اندرزنامه برجای مانده است، پس از برافتادن شاهنشاهی ساسانیان نه تنها از بین نرفت بلکه عالمان آن را با شور و اشتیاق بیشتری به کار گرفتند. یکی از مهم ترین محورهای اخلاق اندرزی، که امروزه به زبان پهلوی در اختیار ما قرار دارد، مسئله اعتدال و دوری از افراط و تفریط است. در این زمینه باید گفت که اساسا اعتدال چه جایگاه و نقشی در اخلاق زرتشتی دارد. از این رو پژوهش حاضر می کوشد با بررسی مسئله میانه روی در متون اندرزی پهلوی، به بیان شاخصه ها و ساحت های این اصل مهم در اخلاق ایران قبل از اسلام اشاره کرده، میزان ابتنای آن بر اعتدال یونانی و نیز افتراق آن را نشان دهد.