بررسی نقد صوفیه در زبان ائمه (ع)

مخالفان صوفیه مدعی اند که پیشوایان دینی، این گروه را تخطئه کرده اند و در تایید این مدعا روایاتی را برمی شمرند. پیش از این (در شماره 44 همین نشریه) روایات منسوب به پیامبر گرامی اسلام (ص) در این زمینه بررسی شد؛ طبق وعده قبلی، در نوشتار حاضر روایات منسوب به ائمه (ع) در نقد تصوف و صوفیه به لحاظ اعتبار سندی و محتوایی بررسی می شود. در نوشتار حاضر تاکید بر منابع شیعی و روایات موجود در این منابع است و روایاتی مدنظر قرار خواهند گرفت که به نحوی به کلیت تصوف و صوفیه ناظرند و به طور کلی به تخطئه و رد آن می پردازند و روایاتی که به افراد خاصی از این گروه نظر دارند بررسی نخواهند شد. این نوشتار درصدد است نشان دهد خاستگاه، منزلت و جایگاه تصوف به لحاظ روایی، آن چیزی نیست که نگاه ابتدایی و غیرمحققانه به ما می دهد. روشن است که بررسی روایات ناظر به نقد این گروه، به معنای نادیده گرفتن نقد های ناظر به انحرافات، متاع فروشی ها و عوام فریبی های برخی فرقه های صوفیه (که شاید بتوان مشابه آن را در دیگر گروه های اسلامی نیز سراغ گرفت) و دیگر مدعیان دروغین نیست؛ همان گونه که تعمیم کژی ها و خطاهای این گروه اندک به همه صوفیه نیز به دور از صواب است.