تاثیر سطوح آبیاری و محلول پاشی (سولفات روی، اسید هیومیک و اسید سالیسیلیک) بر خصوصیات رشدی، عملکرد و اجزای عملکرد چای ترش (Hibiscus sabdariffa L.)

به منظور بررسی اثرات سطوح آبیاری و محلول پاشی (سولفات روی، اسید هیومیک و اسید سالیسیلیک) بر روی چای ترش آزمایشی در سال 1392 در مزرعه ای در سرابله از توابع شهرستان سیروان واقع در استان ایلام در قالب طرح بلوک کامل تصادفی به صورت اسپلیت پلات با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی شامل عامل اصلی آبیاری با سه سطح 100، 130 و 160 میلی متر تبخیر از تشتک کلاس A و عامل فرعی محلول پاشی با چهار سطح شامل اسید هیومیک، سولفات روی، اسید سالیسیلیک و شاهد بودند. نتایج به دست آمده در تیمار سطوح آبیاری نشان داد که بیشترین تعداد میوه در بوته در تیمار 100 میلی متر تبخیر به میزان 56. 34 و کمترین تعداد میوه در بوته در تیمار 160 میلی متر تبخیر به میزان 45. 27 به دست آمد. با محلول پاشی اسید سالیسیلیک بیشترینمیزان آنتوسیانین به میزان 0. 26 (میکروگرم بر میلی لیتر) و کمترین میزان هم در حالت عدم محلول پاشی (شاهد) به میزان 0. 2 (میکروگرم بر میلی لیتر) به دست آمد. نتایج به دست آمده در تیمار آبیاری نشان داد که بیشترین اسانس در تیمار 160 میلی متر تبخیر به میزان 2. 21 درصد و کمترین اسانس در تیمار 100 میلی متر تبخیر به میزان 1. 98 درصد به دست آمد. به طورکلی نتایج این تحقیق نشان داد تنش خشکی سبب کاهش عملکرد کمی و کیفی در چای ترش می شود. همچنین استفاده از محلول پاشی (اسید سالیسیلیک و سولفات روی و اسید هیومیک) در بهبود اثرات تنش خشکی و عملکرد کمی و کیفی گیاه دارویی چای ترش نقش بسزایی دارد. محلول پاشی سولفات روی به عنوان بهترین تیمار برای افزایش اسانس مشخص شد، از طرف دیگر سالیسیلیک اسید بیشترین تاثیر را بر افزایش وزن میوه داشت ولی ازآنجاکه اختلاف معنی داری با سولفات روی نداشت، لذا سولفات روی به عنوان بهترین تیمار مشخص شد.