اثربخشی درمان متمرکز بر خود-شفقتی بر افزایش بهزیستی روان شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان

صرف افزایش امید به زندگی در سالمندان کافی نیست. بلکه افزایش طول عمر انسان و به ویژه سالمندان وقتی مفید است که بتوانیم سالمندی پویا را تجربه کنیم، یعنی کیفیت زندگی سالمند نیز مانند کمیت آن اهمیت دارد. هدف این پژوهش بررسی میزان اثربخشی درمان متمرکز بر خود-شفقتی بر افزایش بهزیستی روان شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری سالمندان شهر اصفهان بود که از میان 100 نفری که در چند سرای سالمندان مایل به شرکت در پژوهش بودند، 30 نفر از کسانی که طبق آزمون افسردگی سالمندان دچار افسردگی متوسط و شدید بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه های افسردگی سالمندان یسویچ و همکاران و بهزیستی روان شناختی ریف را تکمیل نمودند. گروه آزمایش درمان 8 جلسه ای متمرکز بر خود-شفقتی را دریافت کرده و در این مدت گروه کنترل هیچ آموزش یا درمان روان شناختی دریافت نکردند. داده های به دست آمده با برنامه SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل کوواریانس، مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد درمان متمرکز بر خود-شفقتی می تواند در کاهش میزان افسردگی و افزایش بهزیستی روان شناختی سالمندان تاثیر معنادار داشته باشد (001/0=P). با توجه به ارزش و اهمیت قشر سالمند در هر جامعه، پیشنهاد می شود برای کاهش افسردگی و افزایش بهزیستی روان شناختی در این قشر، از آموزش یا درمان متمرکز بر خود-شفقتی استفاده شود