شناسایی و اجرای دستور موقت در داوری تجاری بین المللی

دستور موقت در قانون نمونه آنسیترال اصلاحی 2006، قواعد داوری آنسیترال اصلاحی 2010، قوانین بسیاری از نظام های ملی و قانون داوری تجاری بین المللی 1376 ایران پیش بینی شده است. قانون آیین دادرسی مدنی ایران در این خصوص ساکت است و بین نویسندگان و رویه قضایی، اختلاف نظر وجود دارد. مسائل مختلفی در این خصوص مطرح می شود؛ مانند آثار دستور موقت در رابطه با طرفین، مرجع داوری و دادگاه های ملی؛ کیفیت اجرا، ضمانت اجرا و شناسایی آن؛ تفاوت دستور موقت با نهادهای دیگر و از جمله پیش دستور؛ برخی از این مسائل در قواعد داوری آنسیترال و قوانین ملی منعکس و برخی نیز در دکترین مورد بحث است. قانون نمونه آنسیترال، نهاد «پیش دستور» را نیز پیش بینی کرده است. مساله مهم در رابطه با دستور موقت، تلقی آن به عنوان رای داوری و اجرای آن درعرصه بین المللی و ملی است. همچنین شناسایی اصلی و تبعی آن از دیگر مسائل قابل توجه است. با توجه به قواعد عمومی دستور موقت و نیز با عنایت به اهداف آن؛ امکان اجرا و شناسایی دستور موقت وجود دارد. همچنین پاره ای ضمانت اجراهای مستقیم و غیرمستقیم مانند مراجعه به دادگاه برای اجرایی کردن دستور موقت وجود دارد. موضوع مقاله حاضر ضمن اشاره به برخی از ویژگی های دستور موقت و پیش دستور، بحث در باب شناسایی و اجرای این دستورات است.