فرآیند منطقه گرایی و تاثیر آن در استحکام ساخت درونی نظام

استحکام ساخت درونی نظام، در تعامل با محیط راهبردی آن شکل می گیرد. جمهوری اسلامی ایران با آرمان‏ها و ارزش‏های ساختاری، هنگامی از ساختار تثبیت شده ای برخوردار می‏گردد، که بتواند به عنوان بازیگری فعال در چارچوب اصول و
قواعد تعریف شده منطقه‏ای و نظام بین‏المللی، به بازی خود استمرار و استحکام بخشد. اصلی این تحقیق، تبیین چگونگی تاثیرگذاری فرآیند منطقه گرایی به عنوان یکی از مولفه های سیاسی قدرت ملی، در استحکام ساخت درونی نظام ولایی جمهوری اسلامی ایران در منطقه می باشد. این تحقیق برمبنای دستاورد از نوع کاربردی، برمبنای اهداف و ماهیت، از نوع پیمایشی، توصیفی و تحلیلی و برمبنای نوع داده های مورداستفاده از نوع آمیخته است. فرضیه این تحقیق به این شکل بیان گردیده، چنین به نظر می رسد، فرآیندهای منطقه گرایی ج. ا. ایران در 4 مولفه ی هم افزایی جوامع اسلامی، احیاء هویت جهان اسلام، تامین منافع ملی و مقابله با پروژه شیعه هراسی، موجبات استحکام ساخت درونی نظام را در بعد سیاسی فراهم می آورد. " جامعه آماری تحقیق حاضر را فارغ التحصیلان گرایش روابط بین الملل و علوم سیاسی دانشگاه های مستقر در تهران به تعداد 100 نفر تشکیل می دهند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 32 نفر به عنوان حجم نمونه تعیین گردیدند. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر این است که جمهوری اسلامی ایران به منظور تثبیت ساختارهای بنیادی نظام، باید در معادلات سیاسی‏ منطقه‏ای و در سیاست خارجی خود به گونه ای حضور فعال داشته باشد که اجازه‏ ندهد رفتاری در همسایگی این کشور شکل گیرد که منافع ملی و ارزش‏های‏ حیاتی آن را هدف قرار دهد. در این میان فرآیند منطقه گرایی، عاملی انکارناپذیر در افزایش
قدرت ملی و افزایش و استحکام ساختار درونی نظام است.