نیاز آبی برخی از گونه های مورد استفاده در جنگل کاری مناطق خشک و نیمه خشک

به دلیل عدم توجه به نیازهای اکولوژیکی گونه های جنگلی در مناطق خشک و نیمه خشک، به ویژه نیاز آبی یا تبخیر و تعرق آنها، اغلب پروژه های جنگل کاری در این مناطق از پایداری مطلوبی برخوردار نبوده و دستیابی به اهداف تعیین شده به خوبی محقق نمی گردد. با افزایش سن گیاهان، نیاز آبی آنها افزایش یافته و در بسیاری از موارد رقابت در بین پایه ها برای تامین نیاز رطوبتی تشدید می گردد. بررسی ها نشان می دهد که اغلب گونه های جنگلی در این مناطق از تبخیر و تعرق پایین تری نسبت به تبخیر و تعرق بالقوه برخوردار بوده و به عبارتی دارای ضرایب گیاهی کمی هستند. آنها می توانند با سازوکارهای مختلف مورفولوژیک، فیزیولوژیک، بیوشیمیایی و اکوفیزیولوژیکی با تنش خشکی مقابله و یا از منابع آب در دسترس استفاده نموده، ضمن بهبود تابع تولید، کارایی مصرف آب را نیز بهبود بخشند. برای اندازه گیری تبخیر و تعرق روزانه و محاسبه ظرایب گیاهی این گیاهان از روش های مستقیم و یا لایسیمتری و روش های غیر مستقیم و یا محاسباتی استفاده می گردد. در این مقاله نیاز آبی گیاهان تاغ، گز، آتریپلکس، اسکنبیل، پده، سنجد و چند گونه اکالیپتوس (, Eucalyptus camaldulensis, E. microtheca E. sarjentii, E. leucoxyloni, E, saligna وE. floktoya) که از طریق آزمایش های لایسیمتری بدست آمده، مورد توجه قرار گرفته است. در بین گونه های ذکر شده Eucalyptus camaldulensisبا 10 میلی متر بیشترین و اسکمبیل با 2/2 میلی متر کمترین نیاز آبی روزانه را به خود اختصاص داده اند.