گونه شناسی روایی در رمان رویای تبت اثر فریبا وفی (بر پایه نظریات ژپ لینت ولت، ژرار ژنت و ویلیام جیمز)

گونه شناسی روایت از مباحث ساختاری جدید روایت شناسی است که فراتر از شیوه های سنتی، به صناعت داستان توجه دارد و از راه تحلیل گونه های روایی، نوع راوی و نحوه انتقال معنا به مخاطب به تحلیل کارکرد روایت می پردازد. از آنجا که در بررسی گونه های روایی، مهم ترین بخش تحقیق، تعیین نوع راوی یا دیدگاه روایی است، بر این اساس در رمان "رویای تبت" به جهت گونه روایی خاص آن و کشف ویژگی های پنهان متن، قالب های روایی نوشته از دیدگاه نظریه پردازانی چون "ژپ لینت ولت"، "ژرار ژنت" و "ویلیام جیمز" مورد بررسی قرارگرفت. در فرآیند این جستجو، دریافت شد که این اثر داستانی مدرن به مشخصه های الگوی روایتی گاهی ناهم سان و گاهی هم سان نزدیک شده و از نظر زاویه دید، با کانونی شدگی بیرونی و صفر مطابقت دارد. همچنین گفتمان های موجود در متن نیز در قالب مختلط مشهود است و زمان ساعتی در این اثر روایی وجود ندارد. تطبیق مستندات موجود در متن با روش مطالعه موردی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است.