بافت‏های تاریخی، سرمایه‏ های پایدار و آینده‏ ی متصور بر آن‏ها (نمونه‏ ی مورد مطالعه: بافت تاریخی اودلاجان)

چکیده: نظام توسعه‏ی متداول در کشور از امکانات بالقوه‏ی بافت‏های تاریخی غافل بوده و در مسیر توسعه‏، آن‏هارا بیش از هر زمانی به سوی فرسایش و اضمحلال سوق داده است. خروج از این پدیده مستلزم توجه جدی به این دارایی‏هاست که فی نفسه از مضامین توسعه‏ی پایدار برخوردار میباشد. محلات قدیمی در بافت‏های تاریخی بازگو کننده‏ی ساختاری از خانواده‏، واحدهای همسایگی، ساختار اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و کالبدی است که تحولات مربوط به تغییرات ایجاد شده از دوره‏ی پهلوی اول به بعد، ساختار آن‏هارا دگرگون کرده و هویت ذاتی آن‏هارا تحت ‏الشعاع قرار داده است. هدف عمده‏ی این مقاله ایجاد ارتباط سنجیده بین حفاظت و توسعه‏ بر مبنای پایداری می‏باشد که بتواند دارایی‏های موجود در بافت‏های تاریخی را به عنوان الگوهای اصیل در نظام توسعه به شهر جدید پیوند دهد. روش پژوهش این مقاله تحلیلی و تفسیری بوده و با نگاهی آسیب شناسانه از بعد اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی می‏باشد. محصول نهایی این پژوهش نیز دست‏یابی به راهبردهایی با رویکرد دارایی مبنا در جهت واقف کردن نظام توسعه‏ی جدید شهرها به سرمایه‏های اجتماعی، کالبدی، اقتصادی و فرهنگی بافت‏های تاریخی می‏باشد.