آپرایتینگ مولر دوم مندیبل با Temporary Anchorage Devices به روش آنالیز المان محدود

از دست رفتن زودهنگام مولر اول مندیبل مشکل شایعی در بالغین می باشد. تیپینگ مولر دوم در این شرایط اغلب رخ می دهد. روش های مختلفی برای آپرایت کردن مولر دوم پیشنهاد شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی چهار روش آپرایتینگ مولر دوم با روش آنالیز المان محدود می باشد. در این مطالعه المان محدود، 4 مدل سه بعدی از سگمنت خلفی مندیبل (سمت راست) به روش بالا به پایین در نرم افزار Solidworks2011 (Solid-works, Massachusett, USA) طراحی شد. مدلها شامل لثه، استخوان کورتیکال (ضخامت mm1) ، استخوان اسفنجی، مولردوم راست مندیبل (با تیلت مزیالی) و PDL با ضخامت یکنواخت (mm0/25) است. در مدل اول از T لوپ با سیم 0/025×0/019 اینچ بتا تایتانیوم برای آپرایتینگ استفاده شد. در مدل دوم مینی اسکرو در فضای رترومولر گذاشته و با chain نیرو به مولر دوم وارد شد. در روش سوم سیم 0/022×0/016 اینچ بتا تایتانیوم با یک خم اکلوزالی تر از مینی اسکروی دیستالی، مدل شد. در روش آخر مینی اسکرو در مزیال مولر دوم با زاویه 70 درجه نسبت به سطح استخوان قرار گرفت و با سیم 0/025×0/018 اینچ بتاتایتانیوم با هلیکس، به مولر نیرو وارد شد. اکستروژن و مرکز چرخش دندان حین حرکت و توزیع استرس در PDL در چهار روش مقایسه گردید. کاسپ باکال در روش های اول تا چهارم، به ترتیب 0/00136، 0/00113، 0/000974- و 0/001490 میلی متر اکسترود شد. کمترین اکستروژن کاسپ لینگوال در مدل سوم رخ داد (0/000683- میلی متر). این میزان در مدل دوم 0/00112 و در مدل اول 0/000405 میلی متر گزارش شد. حداکثر اکستروژن در روش چهارم مشاهده گردید (0/00901 میلی متر). کاسپ های مزیال و دیستال به ترتیب 0/000212 و 0/00158 میلی متر در مدل اول، 0/00114- و 0/0038 میلی متر در مدل دوم، 0/00273- و 0/000704 میلی متر در روش سوم و 0/00188 و 0/00857 میلی متر در روش چهارم اکسترود شدند. مرکز چرخش در مدل سوم در بایفورکیشن مولر قرار گرفت. براساس نتایج این مطالعه حداکثر میزان اکستروژن در روش چهارم رخ داد. بهترین نوع حرکت در مدل سوم مشاهده شد، زیرا اکستروژن حداقل بوده و مرکز چرخش در بای فورکیشن مولر قرار گرفت.