هویت ایرانی در تاریخ نگاری بیهقی و جوینی

این مقاله درصدد است تا مولفه های هویت ایرانی را در دو کتاب تاریخ مهم دوره ی میانه یعنی تاریخ بیهقی و تاریخ جهانگشای جوینی بازشناسی کند و نشان دهد که روند کلی حرکت اجتماع ایران در عصر سلطه ترک ها و مغول ها در جهت احیای مجدد هویت ایرانی با تکیه بر مولفه های فرهنگی بوده است. هر چند این روند کند و بطئی است اما مستمر و مداوم است. بیهقی به دین به عنوان یک عنصر اصلی هویتی توجه دارد و جوینی در دوران بحران هویت دینی، علاوه بر دین، از مولفه های فرهنگی همچون عناصر اساطیری ایرانی بهره می گیرد و سعی دارد تا، با استفاده از اصل تشابه جویی، گسست های اجتماعی را ترمیم کند و جامعه را به وحدت و همبستگی سوق دهد.