رابطه بین سبک تدریس مدرسان و توسعه مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران

هدف کلی، بررسی رابطه بین سبک تدریس مدرسان و توسعه مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل 30% از موسسات آموزشی از کل کشور تعیین گشت. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایساده کلیه مدرسان و با روش نمونه گیری تصادفی ساده 5 نفر از فراگیران هر مدرس برگزیده شدند. نمونه آماری شامل 72 نفر از مدرسان و 360 نفر از فراگیران بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک تدریس (گراشا ،ریچمن،1996) و مقیاس مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران (ذاکری،1392) بود. نتایج شامل: 1. بیشترین میانگین مربوط به سبک شخصی و پائین ترین مربوط به سبک تفویض کننده می باشد. 2. مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران در چهار بعد از حد کفایت قابل قبول بالاتر و از حد کفایت مطلوب پائین تر می باشد. 3. بین انواع سبک تدریس و مهارت های سطوح برتر تفکر رابطه معنا دار وجود دارد. 4. بیشترین قدرت تبیین مربوط به سبک تدریس تفویض کننده و پیش بینی کننده مثبت و معنا دار مهارت های سطوح برتر تفکر می باشد، و سبک تدریس متخصص پیش بینی کننده معنا دار مهارت های سطوح برتر تفکر نمی باشد.