خوانش دژلطفی سلیم بشی از طریق نظریه بینامتنی ریفاتر

اسطوره صحرا در ادبیات تمام دوره ها حضور دارد. ادبیات فرانسه نیز، در این مورد استثنا نیست. از این لحاظ، داستان کوتاه دژ لطفی، اثر نویسنده معاصر الجزایری سلیم بشی، بسیار جالب است. با بهره برداری از نماد غنی این اسطوره، او تجربه خاصی از سربازی در صحرا را حکایت می کند. با اتخاذ روش توصیفی-تحلیلی و با در نظر گرفتن مزایای رویکرد بینامتنیت ریفاتر، تحقیق حاضر به شیوه خوانش می پردازد تا بینامتن و دلالت متن بشی را بدست آورد. بسط گونه های تحلیلی –در مورد نشانه و نشانه دوگانه- به واسطه سنت نشانه شناختی از منظومه توصیفی کاربردی ثابت ارائه می دهد، سنتی که گذر از معنی به دلالت متن را تحمیل می کند. بررسی ساختارهای روایی نشان می دهد که گذشته و تاریخ نه فقط در سطح مضمون بلکه در سطح ساختار متن نیز تاثیرگذارند. نوشتار تاریخ بین عینیت تاریخی و تخیل آشکار می شود. نتایج این مطالعه نشان می دهد که نویسنده با نمادی اسطوره ای از طریق ایجاد شبکه معنایی صحرا تلاش می کند تا مسئله هویت را مطرح کند. صحرا نماد جاودانگی و بازگشت به خویشتن است. بنابراین مسئله هویت به عنوان میراث تاریخی مطرح می شود.