سخن سردبیر

کشاورزی زیستی(Biofarming) با محوریت استفاده از پروبیوتیک های گیاهی و حشرات مفید، رویکرد مدیریتی مهمی در توسعه کشاوزی پایدار محسوب می شود. طبق پیش بینی های انجام گرفته، در سال 2100 میلادی جمعیت جهان به یازده میلیارد نفر خواهد رسید. برای تامین نیاز غذایی این جمعیت باید تولیدات کشاورزی افزایش یابد (تقریبا معادل 8/1 درصد افزایش بازدهی در سطح هر مزرعه). محدودیت های منابع آب و خاک، توسعه کشاورزی را با مشکلات جدی مواجه کرده است. براساس آمارهای رسمی، میانگین بارش کشور، 250 میلی متر، یک سوم متوسط بارندگی جهان بوده، قسمت اعظم مناطق کشور را اقلیم خشک و فراخشک در برگرفته و اقلیم مرطوب نیز بخش های اندکی از کشور را پوشش داده است. باتوجه به نقشه اقلیمی ایران، 36 درصد اقلیم فراخشک، 29 درصد اقلیم خشک بیابانی، بیست درصد اقلیم نیمه خشک، پنج درصد اقلیم مدیترانه ای، سه درصد اقلیم نیمه مرطوب و هفت درصد اقلیم مرطوب را فرا گرفته است. به دلیل این محدودیت ها، 78/49 درصد سطح زیر کشت محصولات زراعی کشور در شرایط دیم کشت می شود. در این میان تنش خشکی سبب کاهش شدید عملکرد در گیاهان زراعی گردیده است. بنابر آمارهای رسمی منتشرشده، حدود 5/15 میلیون هکتار از اراضی ایران تحت تنش شوری است که حدود 4/9 درصد از اراضی کل را تشکیل می دهد. به طوری که در ایران حدود پنجاه درصد از عملکرد گیاهان تحت تاثیر تنش شوری قرار دارد که در نهایت، سبب خسارت اقتصادی قابل توجهی به بخش کشاورزی می شود.