تاثیر تمرین عضلات تنفسی در ارتفاع بر مصرف انرژی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد 1500 متر دوندگان استقامت تیم ملی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بر انرژی مصرفی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود.12مرد دونده استقامت تیم ملی (سن14/3±41/24سال، قد23/4±50/180سانتی متر، وزن 46/3± 75/66 کیلوگرم، BMI07/1±53/20درصد) در شرایط هایپوکسی به طور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمیIMTو کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها آزمون های دوی1500متر، حداکثر قدرت عضلات دمی(S-Index)، انرژی مصرفی عضلات دمی و SpO2 قبل و 24ساعت بعد انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات مشابه تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای3 جلسه تمرین فقط روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامه تمرینات به همراه خواب در ارتفاع بالا)در تمرینات حضور یافتند. تمرینات عضلات دمی برای گروه IMT شامل30 تکرار با بینی بسته 2 بار در روز (صبح و عصر) 7 روز هفته به مدت چهار هفته با50% S-Index اجرا گردید. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری (05/0P≤) استفاده شد. تمرین عضلات دمی منجر به کاهش معناداری در زمان دوی 1500 متر، افزایش قدرت عضلات دمی از قبل تا بعد از تمرین و عدم تفاوت بین گروهی در انرژی مصرفی دو گروه شد. تفاوت معناداری SpO2 مشاهده نگردید (05/0P≤). به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین عضلات دمی به همراه تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی، موجب افزایش قدرت عضلات دمی، بهبود کار تنفسی، کاهش میزان تهویه و کاهش زمان دوی 1500 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.