نجات گونه های گیاهی در حال انقراض با استفاده از تراریخته

گیاهان یکی از ذخایر ارزشمند ژنتیکی جهان محسوب می شوند. پیش بینی می شود که بیش از 15 تا 40 درصد گونه های زنده، در سال 2050 انقراض پیدا خواهند کرد. مطالعات در مورد گونه های در حال انقراض و حفظ ذخایر ژنتیکی در دنیا، از سال 1960 به طور بسیار جدی مطرح شد. به طوری که سازمان های بین المللی در این راستا تشکیل شدند. این سازمان ها اقداماتی برای حفظ این گونه ها از جمله تشکیل بانک های ژن گیاهی، تعیین مناطق حفاظت شده جهت حفظ ذخایر ژنتیکی و کاشت گونه های در حال انقراض در باغ های گیاه شناسی را پیشنهاد کردند. اما مهندسی ژنتیک به عنوان روشی جدید و ابزاری سریع و کارآمد برای نجات گونه های در حال انقراض مطرح شد که این روش امکان جداسازی ژن های مقاومت به تنش های زیستی و غیر زیستی از موجودات مختلف را فراهم کرده و با انتقال آن ها به گونه های در حال انقراض، آن ها را مقاوم به شرایط نامساعد محیطی کرده و باعث جلوگیری از انقراض آن ها شده است. هدف از این مقاله، بررسی نقش تراریخته در حفظ و نگهداری گونه های در معرض انقراض و همچنین افزایش تنوع زیستی است.