جایگاه مسیحیان در بغداد؛ از سقوط دارالخلافه تا زوال ایلخانان

با سقوط خلافت بنیعباس توسط هلاکو بنیانگذار سلسله ایلخانان، بغداد به عنوان یکی از چند پایتخت این سلسله جدیدتا سال 736ه ق / 1335م به ایفاء نقش پرداخت. برغم توجه ایلخانان نخستین به آیین بودا؛ تسامح مذهبی و برخی ضرورت های دیگر، فعالیت پیروان مذاهب و ادیان گوناگون در شهر بغداد را تحت تاثیر قرار داد. از بارزترین این تاثیرات میتوان به گسترش فعالیت مسیحیان که حتی مدتها قبل از انتخاب بغداد به پایتختی - در عصر بنی عباس - در آن زندگی می کردند اشاره کرد. به نظر میرسد رفتار ایلخانان در برابر مسیحیت بیشتر معلول عوامل سیاسی است. اگر درابتدا سیاست نزدیکی به مغولان توسط پاپها و پادشاهان اروپا با هدف تضعیف و نابودی اسلام صورت گرفت، پس ازتشکیل دولت ایلخانی مبارزه با ممالیک که سوریه و ارض مقدس را در دست داشت هدف مشترکی بود که ایلخانان را نیز وادار به همپیمانی با مسیحیان نمود. بررسی نقش حمایت ایلخانان از مسیحیان و نیز ذکر شواهدی دال بر حیات مسیحیان در بغداد عصر ایلخانی محور پژوهش حاضر تحت عنوان «جایگاه مسیحیان در بغداد؛ از سقوط دارالخلافه»می باشد. بر پایه یافته های این پژوهش، مسیحیان بغداد دولت مغول را فرصتی مغتنم جهت خودنمایی وقدرت افزایی یافتند و تا آنجا که توانستند به کینه توزی و انتقام جویی از مسلمانان بغداد پرداختند.