طراحی و بررسی اثربخشی برنامه ی بخشایش آموزی بر افزایش خشنودی زناشویی

ناخشنودی زناشویی چه در سطح فردی، و چه در سطح اجتماعی دشواری چشمگیری است که هم از دیدگاه نظری و هم واقعیت های بومی قابل بررسی است. بر پایه نظریه عقلانی هیجانی الیس در زوج درمانی، باورهای غیرمنطقی ای که زن و شوهر در مورد خود و رابطه زناشویی دارند، موجب رنجش در تعامل ها و در پی آن ناخشنودی از رابطه می شود. برای پیشگیری از خشم ناشی از این رنجش، بخشایش آموزی به عنوان یک مهارت شفابخش از دیدگاه روانشناسی مثبت نگر توصیه شده است. از این رو، در این پژوهش با هدف کمک به افر ادی که مهارت بخشودن چندانی ندارند، برنامه ای بر مبنای نظریه بخشایش انرایت، طراحی و بررسی شد. در این پژوهش، نخست 60  بانوی داوطلب شرکت در کارگاه بخشایش آموزی با استفاده از مقیاس انریچ در زمینه ی خشنودی زناشویی مورد سنجش قرار گرفته و به دو گروه 30 نفره (گواه و آزمایش) تقسیم شدند. گروه نمونه در هشت نشست 2 ساعته شرکت نموده و مهارت های بخشایشی خود را بهبود بخشیدند. این مهارت ها در هر دو گروه با پرسشنامه محقق ساخته در سه نوبت (پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری) سنجش شد. یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) نشان دهنده سودمندی پایدار دوره آموزشی در بهبود مهارت های بخشایش و افزایش خشنودی زناشویی بود.