نشانه های نقش های معنایی مکانی در زبان ترکی نیشابوری: رویکردی توصیفی

زبان آیینه تمام نمای فرهنگ و هویت قوم ها به شمار می رود؛ بنابراین، حفظ و ثبتداده های این زبان ها امری ضروری است. به دلیل گسترش روزافزون شهرنشینی و توسعه وسایل ارتباط جمعی، در آینده ای نه چندان دور، زبان فارسی این گونه ها را به حاشیه می راند، و در نهایت بر آنها غالب شده، و آن ها را به زبان هایی بدون گویشور تبدیل می نماید. تاکنون، گویش ها و زبان های بسیاری در ایران ثبت و ضبط شده اند، اما همچنان تا شناسایی و توصیف کلیه زبان های رایج ایران راه درازی باقیست. این مقاله نشانه های نقش های معنایی مکانی را در ترکی نیشابوری بررسی می کند. نقش های معنایی مکانی در این زبان با استفاده از پس اضافه ها نشان داده شده است. رویکرد مقاله حاضر توصیفی و ناظر بر استفاده روزمره گویشوران می باشد. این گونه زبانی به طور قابل ملاحظه ای از فرایند هماهنگی واکه ای، بهره می گیرد.