ادب زبانی در متون تعلیمی امام محمد غزالی

مقاله حاضر به تحلیل ادبمندی د میپردازد. ادب یک پدیدهی زبانی در تعاملات روزمره است و نشان از آن دارد که کاربران زبان چگونه از زبان برای مدیریت روابط بینافردی خود بهره می برند. ادبیات تعلیمی نیز ادبیاتی است که نیکبختی انسان را در بهبود منشهای اخلاقی او میداند و هم خود را متوجه پرورش قوای روحی و تعلیم اخلاقی انسان میکند. در این مقاله با اتخاذ رویکرد زبانشناسی اجتمای و روش تحلیل محتوا و اصول ادب براون و لوینسون(1987) سعی بر این است تا بازنمود ادب زبانی در متون تعلیمی مذکور نموده شود. نتایج تحقیق حاکی از آن است که متون تعلیمی غزالی بیشتر بر کاربرد ادب مثبت تاکید دارد که بیانگر نشانه ترویج همدردی و همراهی در این متون است و بر مدیریت وجهه فرد دیگر استوار است و بنابه سخنی، مخاطب- محور است و بیشتر توصیه ها به گوینده برای حفظ همدلی در ارتباط است.