بررسی تغییرات حاصله در ساختمان ویسکوالاستیک موکوس در اثر دهیدارسیون توسط پلیمرهای مخاط چسب

از جمله تئوری های مطرح شده برای پدیده مخاط چسبی تئوری دهیدراسیون موکوس توسط پلیمر مخاط چسب و همچنین تئوری نفوذ زنجیره های پلیمر به داخل ساختمان شبکه ای موکوس و به دنبال آن تشکیل پیوندهای ضعیف مابین آنها می باشد. این دو تئوری هر یک بطور جداگانه و از دیدگاه خاص خود پدیده مخاط چسبی را بررسی و مطرح می نمایند. در این تحقیق تصمیم بر آن گرفته شد که این دو تئوری در کنار یکدیگر بررسی شوند و در واقع تاثیر دهیدراسیون موکوس توسط پلیمرهای مخاط چسب بر ساختمان ویسکوالاستیک موکوس مطالعه شود. بدین منظور دیسک های پلیمری (هر یک دارای تنها یک پلیمر) حاوی کربومر 934 (C934)، سدیم کربوکسی متیل سلولز، هیدروکسی پروپیل سلولز(HPC)، آلژینات سدیم و کتیرا تهیه شدند و به مدت 480 دقیقه در تماس با موکوس در یک ظرف سربسته و در دمای 37?C قرار گرفتند. در فواصل زمانی مشخص موکوس با دقت از دیسکها جدا شد، توزین گردید و سپس با استفاده از تکنیک رئولوژی نوسانی دینامیکی با فرکانس لرزش 0.1-10 Hz، دو پارامتر G'' و (Storage modulus) و (Loss modulus) G''نمونه ها تعیین گردید. نتایج حاصله نشان می دهند که در اثر دهیدراسیون موکوس ساختمان ویسکوالاستیک آن تقویت و مستحکم می شود. اما، در کنار دهیدراسیون موکوس می بایستی که زنجیره های پلیمری قابلیت نفوذ مطلوبی را به داخل زخجیره های گلیکوپروتئینی موکوس داشته باشند و به دنبال آن بتوانند الاستیسیته یا به عبارتی G'' موکوس را به مراتب بیشتر از G'' افزایش دهند. در این راستا پلیمر غیر یونی HPC ضعیفتر از پلیمرهای آنیونی بررسی شده عمل می کند. از طرف دیگر C934 که موکوس را کمتر از سه پلیمر آنیونی دیگر دهیدراته نموده است، توانسته است که بیشترین میزان استحکام ساختمانی را در موکوس ایجاد نماید. لذا، به نظر می رسد که در نظر گرفتن توام دو تئوری مذکور بتواند به طور صحیح تری فرآیند مخاط چسبی را بیان نماید.