نقش تعارض بین فردی در رابطه بین انگیزش و فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) شهرستان رفسنجان در سال 1396

فرسودگی شغلی به طور عمده به پیامدهای مهم نهادی و فردی مرتبط است. هدف از این مطالعه بررسی نقش تعارض بین فردی در رابطه بین انگیزش و فرسودگی شغلی در بین پرستاران می باشد.
مطالعه حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمام پرستاران (317 نفر) شاغل در بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان در سال 1396 بود. بر اساس فرمول کوکران، 174 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، سه پرسشنامه تعارض بین فردی، انگیزش و فرسودگی شغلی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی شامل همبستگی و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد، رابطه انگیزش شغلی با فرسودگی شغلی (534/0-) و تعارض بین فردی (34/0-) معنی دار است. علاوه بر این، نتایج تحلیل مسیر نشان داد که تعارض بین فردی رابطه بین انگیزش شغلی و فرسودگی شغلی را میانجیگری می کند.
انگیزش منجر به کاهش تعارض بین فردی و فرسودگی شغلی می شود. به نظر می رسد مسئولان بیمارستان با ترکیب عوامل انگیزشی و پیگیری جدی تر موارد ایجادکننده تعارض بین پرستاران بتوانند سبب کاهش فرسودگی شغلی آنان گردند.