استفاده از صفات فیزیولوژیکی برای غربال ژنوتیپ های متحمل به خشکی جو

به منظور ارزیابی پاسخ ژنوتیپ های مختلف جو به آبیاری کامل و تنش آبی انتهایی، آزمایشی بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی دو سال انجام شد. نتایج نشان داد که تفاوت های ژنتیکی زیادی بین ژنوتیپ های جو در پاسخ به کم آبی وجود دارد که می تواند در برنامه های اصلاحی مورد استفاده قرار گیرد. پرولین، ساکارز، گلوگوز، فروکتوز، سوپر اکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتامین پراکسیداز، اکسین، ژیبرلین و اسید آبسیزیک به طور معنی داری تحت تاثیر شرایط متفاوت آبیاری و نوع ژنوتیپ قرار گرفتند. کمبود آب سبب افزایش معنی دار پرولین، تجمع کربوهیدرات ها و فعالیت آنزیم های سوپر اکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتامین پراکسیداز و غلظت اسید آبسیزیک در ژنوتیپ های جو شد، در صورتی که مقدار اکسین و اسید ژیبرلیک تحت تنش آبی انتهایی کاهش یافت. ژنوتیپ های 11، 18 و 19 دارای مقادیر بیشتری از پرولین، فروکتوز، گلوگز، اکسین، ژیبرلین، گلوتامین پرواکسیداز، کاتالاز و سوپر اکسید دسموتاز بودند. این ژنوتیپ ها را می توان به عنوان ژنوتیپ های متحمل به تنش خشکی در نظر گرفت که با تولید بیشتر برخی اسمولیت ها، هورمون های گیاهی موثر در سیگنال دهی و فعالیت بهتر آنزیم های آنتی اکسیدان برای مقابله با گونه های اکسیژن فعال، شرایط نامساعد محیطی را بهتر از سایر ژنوتیپ ها تحمل کرده و دارای پتانسیل عملکرد دانه بیشتری هستند. بنابراین، به نظر می رسد که پاسخ های بیوشیمیایی و هورمون های گیاهی را می توان به عنوان نشانگرهای مناسب در غربال و انتخاب ژنوتیپ های جو با پتانسیل بهتر تحت شرایط محدودیت آب معرفی کرد.