رابطه دیپلماسی دفاعی و سیاست خارجی (رهیافت نظری و سازوکار سیاست گذاری)

دیپلماسی دفاعی مفهومی است در قالب قدرت که با تکیه بر ظرفیت قدرت سخت و نرم در چارچوب همگرایی سیاست خارجی و سیاست دفاعی، بازدارندگی را بدون بهره گیری از ابزار سخت محقق کرده و زمینه ساز ارتقاء اهداف نهفته در سیاست دفاعی و نظامی می شود؛ به عبارتی دیپلماسی دفاعی کاربرد مسالمت جویانه منابع حوزه دفاعی برای دستیابی به بروندادهای مثبت در توسعه روابط دوجانبه و چندجانبه با جهان خارج است؛ در این راستا دیپلماسی دفاعی به عنوان عنصر کمکی سیاست خارجی سعی می کند تا اهداف عالیه کشور را تامین کند؛ این مقاله درصدد است تا در چارچوب رویکرد واقع گرایانه از قدرت، رابطه دو مفهوم سیاست خارجی و دیپلماسی دفاعی ناظر بر قدرت نرم را مورد بررسی قرار داده و نقش دیپلماسی دفاعی در تقویت قدرت دفاعی بازدارنده را تبیین و با بهره گیری از شیوه توصیفی تحلیلی، کارکردهای ناشی از این رابطه در عرصه روابط بین الملل را بر مبنای سه شاخصه افزایش "ظرفیت اقدام"، "سازگاری و انطباق" و "کارایی و کار سازی" ترسیم و "مکانیسم سیاست سازی" و سیاست گذاری در عرصه دیپلماسی دفاعی را ناظر بر رابطه این دو مفهوم در سیاست اعلامی و عملی یک نظام سیاسی ارائه دهد