مقایسه اثر بخشی درمان یکپارچگی حسی و درمان پاسخ محور بر میزان کاهش کیفیت غیرعادی تعاملات اجتماعی، کیفیت غیرعادی ارتباط و رفتارهای خود تحریکی در کودکان مبتلابه اوتیسم

این مطالعه به منظور مقایسه اثر روش درمانی پاسخ محور و درمان یکپارچگی حسی در کاهش علائم کودکان پسر مبتلابه اوتیسم شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباط و رفتارهای خود تحریکی انجام شد. این کار آزمایی بالینی روی 27 نفر از پسران 8 تا 12 ساله مبتلابه اوتیسم در مدرسه پیک هنر در کلینیک توان بخشی ذهن زیبا تهران انجام شد. بیماران از طریق نمونه گیری خوشه ایانتخاب و به طور تصادفی در سه گروه 9 نفری درمان پاسخ محور، درمان یکپارچگی حسی و کنترل در انتظار درمان قرار گرفتند. گروه های مداخله به مدت 2 ماه تحت 20 جلسه درمان قرار گرفتند. سه حوزه اصلی اختلال در کودکان مبتلابه اوتیسم شامل تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباط و نیز رفتارهای خود تحریکی و کلیشه ای با استفاده از آزمون
ADI-R (Autism Diagnostic Interview-Revised) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-16 و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین میانگین های گروه کنترل و میانگین های گروه های آزمایش در مولفه های متغیر وابسته کیفیت غیرعادی تعاملات اجتماعی، کیفیت غیرعادی ارتباط و رفتارهای خود تحریکی تفاوت وجود دارد. همچنین بین گروه های PRT و Si که تحت تاثیر برنامه درمانی بودند و گروه کنترل در انتظار درمان که درمان دریافت کردند، تفاوت معنادار وجود دارد و با توجه به (597/0: Eta 000/0 p =، 98/17 = (26، 6) F) این تفاوت با توجه به میانگین های تعدیل شده به سود گروه های آموزش دیده است. نتایج این پژوهش نشان داد هر دو روش موثرتر از عدم درمان بودند و بین میانگین گروه  درمان پاسخ محور و درمان یکپارچگی حسی در مورد کیفیت غیرعادی تعاملات اجتماعی و کیفیت غیرعادی تفاوت معناداری وجود دارد و این تفاوت به سود گروه درمان یکپارچگی حسی است. در مورد اثربخشی رفتارهای خودتحریکی، بین گروه های آزمایش تفاوت معناداری مشاهده نشد و هر دو درمان نسبت به گروه کنترل در انتظار درمان موثر بودند.