آمیزش نامتعارف و پیامدهای فقهی آن

آمیزش میان زوجین گاه به صورت متعارف (وطی در قبل) و گاه به صورت نامتعارف (وطی در دبر) انجام می شود که این استمتاعات آثار و پیامدهایی هم از لحاظ پزشکی و هم از لحاظ فقهی دارد. از نظر پزشکی آمیزش نامتعارف اثرات سوئی همچون ابتلا به برخی امراض و انتقال بیماری ها، بی اختیاری مدفوع در زن و... را به دنبال دارد. از لحاظ فقهی نیز این نوع آمیزش نامتعارف (وطی در دبر) بر مساله عده، که یکی از موارد مهم در حوزه حقوق خانواده است تاثیرگذار است. در این نوشتار به این مساله پرداخته شده که آیا عده طلاق برای مطلق نزدیکی وضع شده است یا این که فقط مربوط به نزدیکی در قبل که روش آمیزش متعارف است، می باشد؟ این بحث به نحوی در قسمت ابتدایی ماده 1155 ق.م نیز مطرح شده و از آن وجوب عده برای مطلق نزدیکی برداشت می شود. در میان فقها نیز مشهور قریب به اجماع بر این باورند که بر انثای مطلقه در صورت نزدیکی چه از قبل باشد و چه از دبر، عده واجب است؛ قائلان به وجوب عده در صورت وطی در دبر به دلایل لفظی و لبی استناد جسته اند. نگارندگان با بررسی و نقد هریک از این ادله به این نتیجه دست یافته اند که وجوب عده تنها مرتبط به حالت نزدیکی در قبل است و نزدیکی در دبر ذیل حکم وجوب عده قرار نمی گیرد. با توجه به نتیجه فقهی فوق، می توان ماده 1155 ق.م را نیز اصلاح نمود.