اثر 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 موش های صحرایی دیابتی

دیابت با افزایش لیپوژنز و بیان ژن های آن در کبد و فعالیت نئورگولین-4 با تضعیف لیپوژنز کبدی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 4 هفته تمرین هوازی بر تغییرات سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 و نیمرخ لیپیدی موش های دیابتی بود. 32 سر موش صحرایی نر بالغ، به صورت تصادفی به گروه های هشت تایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین و دیابتی تمرین تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوتوسین (mg/kg 55) انجام گرفت. فرایند تمرین به مدت 4 هفته (5 جلسه در هفته) با سرعت 15 تا 18 متر در دقیقه و برای 25 تا 44 دقیقه اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری و بافت برداری انجام گرفت و سطوح نئورگولین-4 اندازه گیری شد. تفاوتی در سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 بین گروه های دیابتی و غیردیابتی مشاهده نشد (05/0<P). سطوح سرمی کلسترول و HDL بین گروه های مذکور تفاوت معناداری نداشت (05/0<P). تری گلیسرید و LDL بین این گروه ها با افزایش معنادار همراه بود (05/0>P). 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 موش های دیابتی و سالم تاثیری نداشت (05/0<P). همچنین 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی کلسترول، تری گلیسرید، HDL و LDL در موش های سالم موثر نبود (05/0<P). تمرین در موش های دیابتی موجب کاهش معنادار سطوح سرمی کلسترول و تری گلیسرید شد (05/0>P)، ولی تفاوت معناداری در HDL و LDL ایجاد نکرد (05/0<P). با اینکه سطوح نیمرخ لیپیدی دچار تغییرات محسوس شد، احتمالا تمرینات ورزشی هوازی در 4 هفته نمی تواند محرک افزایش نئورگولین-4 گردشی و بافتی کبد باشد.